Geen bewééééging in te krijgen in dat ding. Gefrustreerd sta ik voren aan de straat te trekken en te duwen aan een vliegenhor. Hoe kan dat nou?! Ik heb deze hor (weliswaar in meerdere stukjes) uit dat raam gehaald, waarom gaat-ie er nou niet meer in? Ik heb gemeten, ik heb geschroefd, vereenvoudigd en hup!. Alleen dat ‘hup’ dat gebeurt niet.
Aaaah, nú zie ik het! Eerst is er de hor in gezet en ooit heeft ‘een of andere juandoedel’ er dan stucwerk verricht, dat dikker is dat toen de hor erin ging. Vandaar. En dus bik ik stukjes stucwerk weg van het raam, voor zover ik daar bij kan tussen de klem zittende hor. Yes! Met een zucht en een vloek gaat de linker bovenhoek er nu in. En Yes! Nu ook de rechter bovenhoek. En met een krachtinspanning gaat ook de linker benedenhoek erin. Geen reden waarom de laatste hoek dan niet ook zou lukken. Hoeveel ik ook van het overvloedige stucwerk weg bik, het lukt niet.
Ik haal een tweede hamer erbij, grof geweld is er nodig. Maar nee. Ik kan hameren wat ik wil, maar het is eenvoudigweg niet mogelijk. De hor zit aan alle hoeken klem, alleen schots en scheef en er niet helemaal in. En ik krijg hem er ook niet meer uit. En nu dan?
Ik zucht een keer diep en loop terug naar binnen. Bozig denk ik “dan blijft dat stomme ding er maar scheef in zitten”, terwijl ik aan de kier denk, waardoor dan toch weer vliegen en muggen binnen kunnen komen. Ik neem rust en kom tot de conclusie dat er niets anders op zit dan opnieuw beginnen, de hor er weer uit te halen, kleiner te maken en er dan maar weer in doen of zoiets. De hor zit muurvast.
Voorzichtig schuddend aan de hor, probeer ik er beweging in te krijgen, net alsof je een te kleine ring voorzichtig heen en weer over je vinger probeert naar boven te schuiven. Kleine beheerste bewegingen. Een milimetertje, een beetje heen en terug. Ik probeer de buiging van het houten frame te voelen en in die cadans mee te bewegen. Beetje bij beetje, schuift de hor naar voren, en nét voordat hij losschiet, schiet de rechter benedenhoek een stukje naar binnen, maar nog niet helemaal, nog een beetje scheef, maar ik ben tevreden met dit verrassend resultaat. Ik ben moe van het harde werken en het heeft geen enkele zin om door te duwen, noch te trekken, begrijp ik.
Er schiet door me heen: daar waar het blokkeert, is er beweging nodig, hoe miniem ook, zodat dingen weer op zijn plek vallen. En deze hor is een mooie reminder om zacht te zijn met daar waar het blokkeert. Waar het niet lukt om met ‘(spiritueel) grof geweld’ een resultaat te bereiken, zijn er kleine beweginkjes nodig en ‘meebewegen’ met dat wat er is. Vaak zoeken we naar een groot “TADÁÁÁ”- moment en doen grootse dingen, snel, grote stappen, dan bereik je dat moment het snelst. Het duurt al zo lang. Ik zoek al zo lang. Ik rouw al zo lang. Ik wil er snel klaar mee zijn. En vaak heeft dat nét het tegenovergestelde effect. De dingen gaan klem zitten. Tot het besef dat dit is waar je nu staat in je leven, in je proces. Dit proces helemaal te omarmen is misschien wel juist de grootste stap die je kunt zetten.
En dus laat ik voor nu de hor een beetje scheef zitten. Er zitten geen rare openingen meer in, waardoor de insecten naar binnen kunnen. En wie weet, in de zomer, met de hete zon, gaat het hout weer werken, en schuift-ie er wellicht zomaar in één keer in.
Nog maar een paar maandjes, dat komt dan beslist goed te zijner tijd.
Reactie schrijven