Als Ik Het Wil, Dan Gebeurt Het

Sinds een dikke twee jaar, moet ik inmiddels ál mijn keuzes zelf maken en ook de gevolgen daarvan dragen. En gek genoeg geeft dat meer een gevoel van vrijheid dan van de angstverlamming die ik vroeger wel eens kon voelen. Al ontken ik niet dat ik het soms ook nog wel behoorlijk spannend kan vinden.

Al een tijdje ben ik zoekende: hoe moet ik verder hier in Andalusië, nadat ik door Covid de afgelopen twee jaar bijna geen werk (lees: inkomsten) heb gehad, noch privé, noch met mijn reisorganisatie Mi Cuento Reizen. Ik heb het niet helder, ben onrustig en het is één grote warboel soms in mijn koppie.

Tot ik mezelf een spreekwoordelijke trap onder mijn kont geef. Ik wéét dat ik een bepaald verlangen heb, dat heb ik helder. Ik weet ook dat alle 'makkelijke wegen' (lees: voor mij minder spannende opties) uitliepen op niets als ik probeerde mijn doel te bereiken. Ik loop hier in Spanje tegen bureaucratische muren aan, heb te maken met mensen die constant van gedachten veranderen waardoor ik na een aanvankelijk 'JA' toch weer 'NEE' krijg, of er zijn juridisch dingen goed mis. Ik word er een beetje moedeloos van. De warboel in mijn hoofd maakt het allemaal ook niet beter. En dus neem ik de stap om helderheid te krijgen in  mijn hoofd.

Ik maak een duidelijke omschrijving van mijn verlangen, ik schrijf mijn angsten op, mijn gehechtheden, en welke stappen ik heb te nemen om deze gehechtheden los te kunnen laten. De warboel ontwart en verduidelijkt, maar ook de angst wordt duidelijk zichtbaar zo uitgeschreven. Ik geef mijzelf de ruimte om nog even niet te weten hoe ik deze angst overwin. Hij is er, en ik accepteer hem.

Als bij toeval, ontvang ik de volgende dag op linkedin een berichtje van de vrouw in kwestie, die van mij het schilderijtje ontving met de "oh but what if you fly"-tekst. Zij weet van mijn verlangen om een groter huis te kopen, zodat ik daar ook met kleine groepen kan werken. En zij weet ook van mijn zoektocht daarin en vraagt of het allemaal nog gelukt is met een bepaald huis. Nee, met dát huis is het niet gelukt door de wispelturige eigenaresse. En achteraf was ik enorm blij, want het was een keuze uit veiligheid geweest, waar ik waarschijnlijk niet gelukkig van was geworden. Ik vertel haar dat het ook niet zo wil lukken, waarop zij antwoordt: Het komt beslist goed, want je wilt het.

Een tijdje terug hebben wij het namelijk samen over háár spannende plannen als ze zegt: "ik heb gemerkt dat als ik iets écht wil, het zich ook manifesteert". Ook haalt ze in dit gesprek de "Oh, what if you fly-tekst" aan, die ze ooit van mij kreeg. Ja, spannend, maar jee, wat zie ik de toekomst hierin helder, als ik durf te vliegen...

"Ja", denk ik daarna "ik wil het echt". En ik zeg tegen mijzelf wat ik al vaker tegen anderen heb gezegd (practice what you preach, honey!): "Als je zeven kleuren van de regenboog schijt, én je hart maakt drie dubbele salto's, dan is dat een teken dat je het écht wilt en dan moet je er gewoon voor gaan". 

Als een soort van stoomwals begeef ik me weer op de huizenmarkt. Ik bekijk een pand, dat ik al heel vaak heb bekeken op de site van de makelaar, maar het is veel te duur. En voor een hypotheek kom ik hier in Spanje niet in aanmerking, zo is gebleken. Toch bel ik op. Ik zeg: "ik heb xxxx-bedrag te besteden en geen cent meer, ik zeg dit niet om in een bied-spel terecht te komen, dit is wat het is, meer heb ik niet" (en dat is ook echt zo en dat vind ik enorm spannend!). Een bod, dat 20.000 euro onder hun vraagprijs ligt. Een beetje beduusd en 100 slagen om de arm houdend - want zo'n laag bod... - zegt de makelaar dat hij het toch aan de verkopers zal voorleggen. En tot mijn grote verbazing (en eigenlijk ook weer niet), gaan de verkopers akkoord. Het lot (?) wil dat deze oudere mensen inmiddels terug zijn gekeerd naar hun geboorteland en ze héél graag de mooie, grote cortijo willen verkopen. Ze zijn gecharmeerd van mijn plannen en wat ik doe en gunnen het mij. Voor hun komt een wens uit, en voor mij ook. 

En dus, met huppelend hart én 7 kleuren van de regenboog in de spreekwoordelijke broek, doe ik gistermiddag een eerste aanbetaling op 'mijn' cortijo, het proces is in gang, de papieren worden door advocaten gecontroleerd en als alles goed gaat, ga ik ergens in maart mijn geliefde huisje in La Concepción verlaten om een 40 minuten verderop een oude, gerestaureerde, cortijo te betrekken. En jee, wat voelt het spannend en goed!

Wat schreef ik een tijdje geleden in mijn schrift als verlangen? Ik wil een mooie oude cortijo, niet te ver van waar ik nu woon, die ik helemaal zelf kan betalen zonder hulp of lening, met een zitje onder een druivenrank, plek voor een moestuintje, met 4 à 5 slaapkamers, minimaal 2 badkamers, waar ik zó in kan, met alleen een verfje en een eigen touch, voldoende buitenruimte, aan de rand van een dorp, zodat ik rust heb, én met een mooi uitzicht.

"Als ik het écht wil, dan gebeurt het". En zo is het. 

Wil jij ook een keer samen met mij naar jouw verlangen kijken en wat je tegenhoudt dit te bereiken? Misschien mag ik je dit voorjaar ontvangen in mijn mooie cortijo en gaan we samen op zoek in een persoonlijke retraite? Ook ga ik meerdere keren een week-vakantieretraite organiseren voor maximaal 4 personen, waarvan de eerste dag 'vrij' is om lekker in Andalusië aan te komen. Vervolgens zullen wij drie dagen een programma volgen waarbij we  de eerste dag 5 jaar terug kijken, de tweede dag het heden onder de loep nemen, en de derde dag 5 jaar vooruitkijken. Daarna heb je nog 2 heerlijke vakantiedagen om alles te laten bezinken, op één van de twee zonnige terrassen, onder de wijnranken, onder de sterrenhemel in de jaccuzzi, of zittend onder één van de vele olijfbomen op de campo rondom mijn huis. Krijg jij er net zoveel zin in als ik? Laat het me weten via mijn contactformulier en ik stuur je een berichtje als ik deze retraites heb gepland.