Patronen

Kort geleden heb ik een individuele coachingsretraite in mijn huisje in Andalusië. Eigenlijk komt iemand met mij min of meer ‘mee-leven’ in mijn leven hier. We maken samen dingen mee, we gaan op pad, we zonnen op het terras, we mediteren, of hebben een prikkelend gesprek. Maar zo af en toe zijn we even moe en doen we de dingen wat meer individueel.

Sinds een paar weken ben ik heel druk met haken. Ik kan ontzettend genieten van dit soort kneuterige dingen, zeker nu de dagen weer wat korter worden hier in Andalusië en de avond echt uitnodigt tot binnen zijn met de kaarsjes aan en de stilte wat meer zoeken in jezelf. Op een moment waarin we beiden even de rust zoeken, installeer ik me lekker op de bank met mijn haakwerkje. Ik probeer een trui te maken, maar eigenlijk maakt het me helemaal niet uit of het gaat lukken of niet. Ik heb het namelijk nog nooit gedaan, maar het ritmische op en neer gaan van de haaknaald en de draaiende polsbewegingen maken dat ik volledig ontspan. Ik voel het daadwerkelijk als iets meditatiefs. Ik volg de bewegingen aandachtig, maar hoef er niet bij na te denken. Daardoor daalt er een diepe rust in, en neem ik de ervaringen van die dag nog even door, de bijzondere momenten, de wonderbaarlijke inzichten. Als vanzelf vertraagt mijn ademhaling.

Het voorpand is al af en ik ben net begonnen aan het achterpand. Ik blijf een aantal uren doorgaan en merk dan dat er iets niet klopt. Om een reden die mijn ongetrainde hoofd niet begrijpt, wordt het achterpand veel breder. Het golft en het ziet er niet echt hoopvol uit. Toch ga ik door, hopend dat het golven van het werkje stopt en als ik een nieuw soort steek begin, het als vanzelf goedkomt en het met die breedte ook zal meevallen. Maar hoe verder ik kom, hoe warmer ik het krijg. Ik voel me ongemakkelijk, begin me zorgen te maken en begin mijn zorgen ook te uiten naar mijn huisgenootje van die week. “En nu dan”? vraagt ze, waarop ik antwoord dat ik gewoon doorga.

Het haken gaat steeds stroever. Ik krijg pijn in mijn polsen. Mijn vingers zweten een beetje door de ongemakkelijke warmte die ik voel, ik moet steeds vaker een stokje weer uithalen en opnieuw doen omdat de wol splijt en ik maar een halve draad meeneem.

Op een gegeven moment hoor ik mezelf zuchten, zie ik mezelf voor de zoveelste keer verzitten om mijn inmiddels pijnlijke rug en schouders te ontlasten, kijk ik naar mijn golvende geheel tussen mijn handen en moet lachen. Jeeeetje! Wat een herkenbaar iets. Stug doorgaan, terwijl je eigenlijk voelt dat het niet de goede kant op gaat, maar omdat je niet begrijpt waarom, stop je niet om opnieuw te beginnen. Wat heerlijk dat het ‘alleen maar’ om een haakwerkje gaat. Het is een oud patroon dat ik in mijn leven herken: doorbuffelen, tegen wil en dank, zonder mijn eigen lijf te voelen of mijn energiepeil in de gaten te houden.

Met een ferme ruk begin ik  mijn haak werk uit te halen en merk dat ik daar véél meer plezier aan beleef dan de afgelopen uren van doorhaken. Het opnieuw oprollen van de wol zorgt voor aandacht van de katten, die het me wat moeilijker maken, maar al lachend, duw ik ze speels weg, we maken er samen een spelletje van.

“Wat jammer van je werk”, zegt mijn huisgenootje. “Helemaal niet!” zeg ik: “Ik krijg de kans om weer opnieuw te beginnen en te leren hoe het wel moet”. In alle rust, zet ik het allemaal opnieuw op. Ik kijk goed naar de uitgangssituatie, en probeer te leren van wat ik eerder deed, waardoor het mis ging.

Mijn lijf is inmiddels moe en ik besluit dan ook om het tot een later moment te laten liggen. Ik hoef niet door, ik hoef niet in te halen, ik kan elk moment verder gaan. Als ik in bed lig, denk ik tevreden en gniffelend terug aan dit voorval en hoe verweven het is met mijn eigen leven. Uithalen, leren en opnieuw beginnen. Telkens weer mezelf de ruimte geven om iets niet te weten en met open hart iets nieuws op te pakken, of mijn plannen aan te passen.

’s-Ochtends aan de ontbijttafel, begint mijn huisgenootje over mijn haakwerkje en deel ik met haar mijn inzicht over patronen, de wijsheid van het lijf en jezelf ruimte geven om fouten te maken.

Glimlachend besluit ik: “Haken. Het is net het echte leven”. 

Graag ontmoet ik je op een individuele retraite, of op een retraite met Mi Cuento Reizen, om samen jóuw patronen te doorzien, en een nieuwe focus te creëren.