Invullen Voor Een Ander

Ken je dat, dat je iets heel graag zou willen veranderen in je situatie, maar dat je het niet uit omdat je bang bent voor de reactie van de ander of denkt zijn/haar 'nee' al te kunnen voorspellen? Ik kom het regelmatig tegen als ik met mensen spreek. Waar komt dat nou precies vandaan, dat invullen dat we soms of misschien wel heel vaak doen? Er zijn beslist nog meer redenen aan te dragen, maar ik wil er hieronder een paar noemen. Kijk maar of je jezelf hierin herkent, of wellicht heb je nog een aanvulling die specifiek voor jou klopt.

Vaak als we een verlangen koesteren, dan blijven we niet een tijdje bij het gevoel van dat verlangen, maar hollen we gelijk door naar de vervulling van dat verlangen en zo ongeveer het 100-stappenplan om dat te verlangen te kunnen vervullen. Wat dat doet is je weghalen van het hart en het gevoel, en je schiet gelijk in je hoofd, in het geregel en het gedoe, en eigenlijk kun je het vuur van je verlangen dan al niet meer voelen en zwakt je behoefte aan deze vervulling weer af.

En zoals je wellicht al weet, is je hoofd niet altijd je beste raadgever. Zeker als bij de vervulling van dat verlangen andere mensen zijn betrokken, gaat je hoofd je 'waarschuwen voor gevaar' (=nee, oordeel, noem maar op). Vaak zit daar een gebrek aan zelfliefde of zelfvertrouwen weer onder, of iets dat je geleerd hebt vroeger: altijd eerst aan anderen denken, niet klagen maar dragen etc. etc., conditionering.

Als je met een negatief beeld naar jezelf kijkt, dan zul je het antwoord van de ander áltijd invullen met de negatieve blik die je zelf hebt. Dit is echter niet de absolute waarheid, maar jouw gekleurde beeld. De ander heeft beslist een geheel ander beeld van je, maar hoe spannend is het om daarnaar te vragen? Het zou je zomaar bewust kunnen  maken van hoe slecht je over jezelf denkt. Het slecht over jezelf denken is soms een comfortzone, die gemakkelijker is dan je nek uitsteken en écht gaan voor je verlangen en je daardoor kwetsbaar opstellen.

Of misschien ben je wel gewend tot uitputting toe om het comfort van de ander voor te laten gaan. Ik draag het wel, want die ander 'heeft het toch altijd zwaarder dan ik?', die 'mag ik toch niet nóg meer belasten?' Ook  hier vul je voor de ander in. Dit is niet alleen voor jezelf enorm belastend, want je vraagt geen hulp om je last te dragen, maar het is ook nog betuttelend en oordelend. Jij oordeelt over de ander wat hij of zij aan kan en hoe haar of zijn leven is. Met deze houding doe je jezelf én de ander enorm tekort. 

Het paradoxale aan dit geheel is dat je in feite bang bent voor een 'nee' van de ander, en je het daarom maar alvast aan jezelf geeft. Je besluit je niet te uiten en dus zeg je 'nee' tegen jezelf. Negativiteit richting jezelf doet vanalles met je zelfbeeld en zo kom je in een neerwaartse spiraal terecht.

Probeer het eens een keer. Stap eens uit die nogal negatieve comfortzone en vraag oprecht wat je wilt vragen, het antwoord zou je kunnen verrassen..