Kwetsbaarheid

Er heerst over het algemeen naar mijn mening een misverstand over het begrip 'kwetsbaarheid'. Het wordt gezien als een zwakte. Je kunt maar beter jezelf wapenen en níemand binnenlaten, want oh wee, als deze persoon jou kwetst.

Die angst voor pijn of verdriet, maakt dat wij een soort valse onkwetsbaarheid projecteren richting de buitenwereld. Omdat we dat aangeleerd hebben door gedrag of 'raad' van ouders of andere mensen, of omdat we een keer een dusdanige pijn hebben gevoeld en verdriet hebben gevoeld, dat we dat zeker nooit meer willen voelen.

En daar zit hem nu juist de sleutel naar een daadwerkelijk vrijer bestaan. Het is onmogelijk om álle pijn en verdriet uit je leven te bannen. Het accepteren van verdriet en pijn als onderdeel van jouw leven maakt het draagbaar. Het is niet een groot spook waar je bang voor moet zijn en waar je tegen moet vechten. Juist de angst voor dat spook, en het idee dat je door jouw muurtjes en schildjes ónkwetsbaar bent geworden, maakt dat het verdriet of de pijn je éxtra hard raakt, wanneer het je dan toch - onvermijdelijk zou ik bijna willen zeggen - overkomt. 

Het vermijden en/of bevechten van de pijn of de kwetsuur, geeft vaak een bepaalde gedraging, die je uiteindelijk ook afsluit van wie jij ten diepste bent; je gaat je anders gedragen.  Je gaat vaak níet zeggen wat je eigenlijk denkt of voelt. Je gaat je soms kleiner maken dan een ander: laat de ander maar op de voorgrond treden, dan wordt díe tenminste uitgejoeld en niet ik, of 'laat ik maar doen wat de ander zegt, dan wordt deze niet boos/lacht me niet uit" etc etc.

Echte kwetsbaarheid zit naar mijn idee  dan ook in het hélemaal accepteren van wie je bent, in het gaan staan voor jouw mening/gevoel, je dromen, je verlangens. Als jij je ware zelf leeft en bent, en je eigen vangnet en/of support group, dan maakt het namelijk helemaal geen bal meer uit wat een ander vindt of denkt. Dan is die mening van die ander niet meer dan dat: een mening. En dat betekent niet dat jouw mening dan niet goed zou zijn, want jóuw mening is goed voor jóu. 

Zo helemaal jezelf durven zijn voelt kwetsbaar en naakt. En ja, dat vraagt oefening. Dat vraagt allereerst van jou om te onderzoeken wie je bent of wat je verlangen is of hoe jij in het leven wilt staan en jezelf niet meer te ondermijnen met aangeleerd gedrag. Ik kan je nu al vertellen dat je de eerste keren wellicht met een droge mond en hese stem, het zweet in je handpalmen je verlangen/dromen/zijn verkondigt en dat het schuurt en spannend is. Maar hoe meer je je met jouw eigen ik en jouw idealen verbindt, hoe gemakkelijker het ook wordt om ze te uiten. Als jij je gedraagt alsof jouw mening/droom/ideaal/verlangen 'raar' is, dan zal de buitenwereld dat ook niet anders zien. Als jij met beide benen op de grond jezelf draagt, dan wekt dat eerder bewondering op van al diegenen die (dit) nog niet durven.

Ik wil je uitdagen om vanaf nu geen enkel gevoel en geen enkele gedachte van jezelf meer als raar of stom af te doen. En om op dat podium te gaan staan en jouw waarheid te omarmen en te verkondigen. Én om in de zaal te gaan zitten en hard voor jezelf te gaan klappen. 

Overigens bied ik met mijn reisorganisatie voor spirituele reizen, Mi Cuento Reizen, een hele mooie en bijzondere reis aan, die volledig gaat om deze kwetsbaarheid: De Expressie-reis. Neem een kijkje op de website, en weet je: als het je spannend lijkt, dan is dat vaak een teken dat je daar juist iets in te vinden hebt... zie ik je binnenkort?